Telescope

The Telescope: Story Based on Nila's Lost and Found Diary

The Phone broke the silence to wake Nila from her drifting day dreams. She quickly grabbed the phone before the second ring.

“Hello…”

 “Hey, Nila, sorry, but I’m going to be late. There’s a production issue at the office. Let’s go out tomorrow... Ok?”   

“Ashok, it's Friday, You’ve two days to fix the problems. I am tired of sitting alone in this tiny apartment.”

“Sorry... Daa...This is a major computer system. The whole country uses it. I got to go, Bye!”

“Ba…yee.”  .

Nila felt like crying. She turned the phone off and threw herself into the couch, angrily beating herself on the forehead. As usual she complained to her favorite god, Lord Krishna’s statue on the TV top.

“I tell him all the time to move out of this place to a better one. He never listens, just blames his H1 Work Visa.  Oh... I forgot, why am I telling you all this? Your eardrums must be bursting after listening to those sixteen thousand whining wives of yours.”

After turning the TV on and off few times impatiently with the clicker, Nila rose and slowly walked to the window. She opened the blinds by pulling the string on the side like the curtain before the show. 

“Ladies and gentlemen, welcome to Nila’s World!” the lonely extrovert announced sarcastically. The apartment’s wide living room window faced the always-busy Pennsylvania Avenue, which in turn made her feel she was in a crowd; a crowd that kept her busy all the time.

“Oh No! The whole window’s covered with moisture.  Maybe my cooking without running the exhaust fan is causing this.”

She looked through the hazy window at the cars entering the parking lot. The bump at the entrance made the cars bounce. Headlights made shadows of the naked tree branches like alien figures on the moist window. With her index finger she drew a smiley face with long hair and a dot on the forehead between her eye brows. Beneath the drawing, she signed her name ‘Nila Ashok’.  Giggling she went to the kitchen to grab a paper towel.  She wiped away her name, then cleaned, in circles sparkling, the whole window.

 “Wow! Look at you Moon.  You look so pretty tonight! You seem to like the fall and the snow better than summer, right?” 

“Hey Cinderella of the skies, I am going to give you company the whole night.”

“You might be wondering why I am all alone on this Friday evening. You know Ashok, right? Do you want me to tell you more?  He and his job... You know... His company will shut down without him working there.” She kept laughing. The moon, as if to tease her, disappeared behind a piece of cloud for few moments.

Nila opened the window by turning the crank handle a bit. Cool air rushed through the opening to embrace her.

“It feels so good.”

Nila breathed in the cool air. The chill made goose bumps all over her. Without taking her eye from the captivating full moon, she stepped back and stood behind the telescope placed near the center pane. She adjusted the tripod and wiped the surface of the blue Orion telescope, a gift from Ashok on her twenty-third Birthday. What could be a better gift for someone who lives in dreams the whole day, letting the mind wander with the stars and the clouds?  The telescope kept her busy making friends with the stars and the moon. She engaged in long conversations, sharing her little fantasies and little sorrows of boredom with them.

Parrot- that is what Ashok calls her when she forgets to halt her chatterbox. Whenever Ashok was late from work, Nila journeyed into the unexplored universe, dissolving into its mysteries. She looked for the newborn stars and plotted them into her notebook connecting stars to form different figures and shapes she loved. She identified the stars by referring to theAstronomer’s Pocket Guide; then named the newly found ones with that of her friends’ names. She wrote logs and stories of her encounters in the diary hiding behind the cursive revelations.

While taking a break from her discoveries of unknown truths of the skies, Nila humbled herself by looking down into the lives of earthly dwellers. She gazed at the people walking along the busy Pennsylvania Avenue and could easily recognize almost everyone there. To identify them, she gave fictitious names to them from the Greek mythology and Ramayana. She envisioned wars between the Greek Gods and the Monkey Forces from Ramayana in the busy street and the apartment parking lot.

Nila spied on everyone who passed through the territory under her control. Successfully, she predicted who would come to the street next and knew what bus they take. Looking in the bathroom mirror, she imitated them and mimicked their mannerisms. When people were absent for few days, or displayed bad temper for an extended period of time, she grew really concerned. 

With constant practice, she even gained the skill to move the telescope quickly to identify faces in fast-moving cars. Is this a skill or an addiction, not leaving any one alone, and invading the privacy of their minds?’ she thought with remorse, then shelved it. Reading minds and predicting their future with her telescope became part of her routine. On weekends, she tried to hide her obsession but at times instinctively touched the telescope focused to the street. Ashok never noticed or acted as if he didn’t; maybe he wanted her to be busy when he became deeply engrossed in his spaghetti of software code. He truly believed, without him nurturing the system, the company would be in deep trouble. Literally, he even took the water cooler jokes aimed at him way seriously. “Ashok, if you’re hit by a truck or a train, our jobs and the company will be in serious trouble.” So he avoided driving his Toyota Corolla near big trucks and was extremely cautious at the rail road crossings.

Nila pointed the telescope at the sky and focused on a distant star. Her mind drifted through the memory lanes. Her eyes quickly turned soggy, and saw no stars or the planets, but one star that was glowing more and more every moment she looked at it. It had been a while since she enjoyed the brightness of the moon, rings around Saturn, or the beauty spots of Jupiter with her telescope. Every time she looked through the eyepiece, she saw only one face –the face of her friend Shahana. The pretty face that came through her telescope lens like a meteor… then disappeared after spreading s few glimpses of happiness in her life.

It was during one of those parking lot spy missions Nila was overwhelmed in surprise to see someone like herself. She zeroed in on the starlit-eyed, beautiful girl with a teeny touch of gloom on her face. She was wearing a purple head scarf with scattered red roses embroidered on it. Nila quickly ran down the stairs to the parking lot, but the girl had disappeared.

For weeks, Nila kept looking everywhere for the girl she saw through the telescope. At last, Nila’s search fruited in the congestion of the noisy laundry room where she met Shahana for the first time face to face. The pungent smell of the bleach and the leftover detergent powder smudges did not impede her excitement. She felt like seeing her long-lost best friend after a very long break. 

The delight of finding a friend by surprise in a time engrossed in solitude made Nila the Talkative, nervous and scrambling for words. The smile and the unfamiliarity in a world of familiarity turned into thick friendship in few moments.  Shahana hardly spoke English. She went to school only until fourth grade in her home town of Bangladesh where the elders forbade girls studying further. Thanks to all the Hindi movies they both watched prior coming to theUS, they had a few words in common that came handy.  They created a perfect communication medium with smiles, laughs, and gestures mixed with the scarce words they knew.

They met every day in the laundry room, where when the machines removed dirt from the clothes, they relieved their sorrows. As days passed by, when the last snow on the ground melted away, they took their friendship outside the building. They spent time in the park and walked in the street. For hours they sat in the bus stop, as if they were waiting for a bus to a journey that would never end. The right bus never came to pick them nor did they stop waiting. They wandered around the apartment buildings. Nila laughed and talked way more than Shahana could listen. She just kept smiling while hiding all her pains under the colorful scarf on her head.

Despite Nila’s compelling attempts to invite Shahana to visit her apartment, she never showed up. She just kept smiling at her invitation. Nila was not sure what she meant, but was always hopeful. Whenever she asked about her husband, Shahana gave the same response and kept quiet. During the last conversation she noticed Shahana’s eyes tearing with the mentioned of her husband. She asked nothing more about him after that incident.

Nila was testing her newly acquired embroidery skills on the crochet when she heard a sudden knock on the door. She got little nervous, quickly stopped working, then walked to the door. Through the peephole she looked, then screamed in joy.

“Shaha…” She fumbled with the chain lock, and then opened the door.

“At last you came to my home!” She pulled Shahana in.

Shahana tried to smile but the sadness overpowered her. She just hugged Nila and cried. She wept for long time holding onto Nila.  Nila heard foot steps on the hallway coming closer. Patted on Shahana’s shoulder and closed the door with the other hand.

They walked into the living room.

“Sit, Shahana. Is everything OK?”

Her friend just kept crying, the tears rolling down her cheeks.

Nila didn’t know what to do but to cry with her. She couldn’t control herself, wiped tears with the tip of her sari, grabbed few tissues, and gave them to Shahana.

Shahana removed her head scarf. 

Nila saw the red eyes and the marks on all over her face “Oh No!”.

She closely looked and felt with her fingers the face blackened by beatings and the burns from a cigarette.

“What happened, Shahana?”

She cried. “Sameer… He beat me up and tried to kill me… I ran away”

Sameer, her husband was a butcher at the international market store. He cut and cleaned fish from morning to close. Some days he didn’t come home. One of her friends said he had another woman near his work and wasted all his money gambling. Shahana unloaded all her pains and shared her grief with her best friend.

Nila applied Neosporin ointment and stuck Band-Aids over the marks. She tied the scarf for her.

“You are so beautiful, Shahana! Merciful Allah will make him good, I will pray for you both.” Smiling, Shahana left to her apartment.

On a Sunday just before Christmas, Nila saw her for the last time. Shahana was going somewhere with her husband. Prior to getting in to the car, she looked back and waved in the direction of Nila’s apartment.  Nila didn’t know if she could see her or not, but thought everything had changed for the better.

After that day, Nila never saw her in the laundry room or elsewhere. Being extremely concerned, she thought of going alone to check on her in their apartment.

May be I will go with Ashok when he comes. That won’t be a good idea.., I will have to tell him everything and he may get mad at me. Her wavering mind didn’t let her make any decision, but it was attempting slowly, to transform her to a new person that she could never be.

At midnight, Nila and Ashok jumped out of bed and ran to the window, drawn by the flashing lights and sirens of the police and an ambulance. A fire truck was parked with lights flashing near the street. ...their bedroom window as a stretcher with a body covered in a cloth was brought near the ambulance. Nila, shaken, felt like her heart stopped and body became paralyzed when she saw Sameer walking behind the police officer. He had the facial expression of a hungry clown. It was hard to make out if he was laughing or crying.

 “Shah-” Hysterically Nila ran, pushed opened the balcony’s sliding door.

“What’s wrong, Nila? You know them? Why don’t you go to bed? Everything will be all right.” Ashok rubbed her back to calm her down. Silently, she walked to the living room, looked through the telescope at the street. The ambulance and the police car went away flashing the lights. Next day while she searched through the galaxies, Nila saw a new star among the familiar ones.  It was staring at her and was beautiful like her friend. She named it Shahana.

It is almost a year! A full moon like this took Nila’s friend away. Time was racing faster than ever, snaring precious moments into foggy memories. She focused the telescope on Shahana and began her never-ending chatter, forgetting everything around her. 

Thanks for Reading. Please don't forget post your comments and Suggestions -Cyril

Amma Mazhathullikal

Prisoners of Destiny

PRISONERS OF DESTINY

I am locked in a room, where the past holds the key
The future erased from the stagnant time.
With the walls of hell surrounding, I lie,
Drowned in shame and drenched in grime.

My freedom chained to the walls of fears
Hopes fell in the furrows of triviality
I lay naked on the frozen floor in tears,
With skin fused to the deceiving reality.

Hunger’s sighs silenced by the pry of violence
Face of destiny distorts in fierce storm
Caravans of peace swallowed in flames of belligerence
My heart no more discerns love, to keep me warm

Neurons in my brain have failed the feelings to spark
And falls short to light up the lanes in my memory.
I float like a lifeless jelly fish, unseen by the sharks,
Waiting, to be swallowed by the vortex in fury.

Roused in fervor, I strive to hear voice within
When my frail fingers seek to stretch the eyelids sealed
The last flames in wind struggle to give in
Blurring my vision and ridding my shields

Swiftly, like the end of stillness before dawn
I hear the rain drops beyond the whisper
Thoughts rushing, with memories of yesteryears gone,
Impel my clogged existence to quiver

Layers of despair and the tyrant walls recede
Revealing the mountains covered in fescue.
While the shadows of misery fade
Marching brigades with bugles come to the rescue

Standing by the shade of the majestic flag in wind
I look up to the heavens reflecting strife
The forlorn Clouds become stars aligned
My eyes filled in joy, seize red and blue stripes

Personified October

                    October Frost - A Modern Fairy Tale

   

With wrinkled jute rag sewed on to dry leaves covering his frail body, October sat alone on a stump next to the stream. He gazed in to the reflection of dark cloud that hid the moon. Mindlessly he picked up pebbles and threw them into the cloudy water. Ripples made the moon to emerge in the reflection. May be it is the stigma from the faulty name; he always kept his head down. “October, yeah... the eighth month” he stood and removed his red maple leaf covered hood. Then cleared his thought and spit in to the water. Bunch of hungry sunfish raced to feast on it.

Cycles of sadness, revulsion and rage formed deep scars on his face. Shabby grown hair all over his face made him look like an oak tree infested with canker worms all over it.
“What a day it was? Way too long for an old wretch like me.”

October cocooned himself with his wrists supporting his face and the arms resting on his thighs. Depressed and tired, he mumbled “Everyone looks at me like an old clown that has lost its wit. Even the kids run away scared seeing my shadow”.

The air was filling with curses and frustration everywhere. Men fixed the snow blowers and searched the garage for the missing nut. The bitter wind blew again and again forcing the elderly to continue raking forever. The old woman looked at the stain from egg thrown by the teenagers. She just learned the lesson not to turn the lights out early on Halloween night.

“I am so tired. I cannot go any farther tonight.  Can those people making calendar trim me and make the year shorter? That should make at least few people happy.”

To cover his anger ensuing from despair, he tried to laugh loud and scream. His roar turned cool air to gusty wind making the sidings of homes to pound and the roofs to shake.  Children screamed and jumped out of the bed then ran to their parents. In that tremor the trees dropped the last leaves dead clinging on to its branches.

Even in the anguish of his unrequited love, October maintained an unfading hope for his dream to turn real. Just the thought of the arrival of the enchanting November dressed in orange velvet casting golden shadows flared up warmth inside him. The prudent March told him several times “You live in Dreams my friend, November is a witch, get over it and move on”. He always took it as a joke and laughed like the east wind that pounds the pine trees in fury.
Everyone except him believed that the highly ambitious and the most desired among months, November is no sweet. Her overconfidence blinded in arrogance kept her single for all this long years and away from him. He looked in to his open palms with lines mutilated by the candles fallen from the carved pumpkins in the wind. Those burns erased the lines of his future beyond prediction. For October the future is uncertain and the present waited to be swallowed by the painful bitter cold. He simply continued to live in the moment without being bothered by anything.

He couldn't believe the world is so unappreciative and mean. Even after doing all those risky amusements for kids, they blamed him for anything and everything when he was out of sight. No one tried to know the real October or shared his sorrows. He just bared the pain for everyone else.

With only few hours left for hibernation, October walked close to November’s home. His knees wobbled and the heart pounded faster than ever. Gathering all his strength October raised his hand to knock the door; but the next moment he froze like a rain drop trapped in time before reaching the destiny. He stretched every fiber in his body to listen to the song from her grand piano, the song he wrote for her when he was young and blind with love. The story of two lovers and the merciless time keeper, that played its cruel mischief to keep them apart for ever.

October walked through the yard aiming for the closest wall to listen to the music and sat leaning against it. With his ears pressing to the wall outside November’s home, his dreams and mind blended in to that magnificent cadence. Without him knowing, tears rolled down his cheeks. While the stars and the clouds watched him disappearing, the wind from the east made his tears dry. It smeared those white salty smudge all over the grass and the windows.

The Faces I see (Anecdote)

The Faces I see 

(Anecdote English - A typical day viewed bit differently)

When the alarm on my cell phone breaks the unpleasant news by churning out the noise that is hated by everyone and forces me to wake up, terminating my beautiful dream, I curse myself for not setting it for an extra fifteen minutes of sleep the previous night. The face of touch screen on my phone works perfectly except for the snooze button that can never recognize my finger tips. I look around and see no faces but the blanket covered bodies of my wife and the kids who invade our bed at some weird hours of the night. Getting out of the bed, I look at my spread palms kept side by side and touch my face with it. A habit started after reading a yoga article that is supposed to give self confidence and trust in oneself. The face I see first is my own face in the mirror, the face that I can never remember of any specifics but very easily recognized. May be because it changes every day and my brain fails to compare the current face with the previous day’s picture of my face stored. But I can tell without doubt that “It is my face” looking in a mirror even if I get woke in the middle of the night.

After pressing the remote control to close the garage door, waiting and looking back for the head light of the car driven by the faceless unknown person to pass; I am on my way to work. Passing by the faces of the school kids, some looking drowsy and half asleep, few of them smiling curiously looking who is in the car looking at them. Moment my car stops at the stop light, by involuntary impulse I look at the cars and the people in it halted on my side and when the eyes of each other locks , I feel self-conscious and instantly the embarrassment makes me forget the face I saw.

The colorful sky in the east that facing me prepares to display the magnificent rising Sun makes me look for my phone to record the video of the moment the sun comes out behind the trees. The hills and the buildings block my view and in disappointment I continue my ride passing very many faces. While driving through the wooded area near my work, the face of the deer so pitiful fills my mind. The moments it hit my car and then disappeared flashes in my brain. In my mind I ask myself “Did that deer die or is it still alive?” I force myself to believe that it is still alive and working as a Deer Safety Patrol Office for the deer community in that area, educating and guiding all it’s constituents in it’s jurisdiction to be safe while crossing the road. I am sure it also will tell them it is not really their fault, but the humans who encroached their habitat in the name of civilization and urban development are the real culprits. After passing few faces indulged in makeup I raise to stay ahead of the tobacco inhaling faces in paranoia, avoiding the cigarette butt blazing my car from the leaked oil, in the road. At the end I reach the automatic faceless security gate that rise to welcome me with all the respect I deserve. Far from the gate, setting my eye on the closest parking spot with the least walk to the building, I aim my car to my destined target like an arrow to the bull’s eye. From nowhere a car comes and puts the break in my dream spot and the dismal look he gives me will make me remember that face for a long time storing it in my very short term memory cells. The faces at work, same every day moving around in the hallways, break room, meetings chatting, smiling are moving around like planets where the sun is an insignificant one. 

On the way home, stopped besides the chattering school buses and the tired faces driving cars looking as if they never were happy in life. I roll my window to let some fresh breeze slap my face that makes my hair stand up and my brain cools down. I pass the yellow light before changing red in photo finish. I see the face of the guy who ran the red light looking around and smiling like the crocodile wrestler coming out of the water with all the body parts at the appropriate places and intact. I feel like telling him to thank the guy who won the case against placing cameras at intersections, and then I tell myself it is not a good idea and drive eagerly to pick and see my kid’s smiling faces. 

The cheerful face of the preschool teacher and then the look on my son’s face asking, “Why Daddy, you came to pick me today day? Why not Mom?” hurts me a bit but ignoring it I ask him if he loves me and in agreement he nods and smiles at me and hug from him settles the discontentment. A little bit of consolation! The old man in the Kwick trip Gas Station who lures my son giving the thinnest piece of pizza that can be sliced from the smallest slice of an 8” Pizza to buy the whole pizza is the one face I try to avoid but end up placing myself in his trap all the time.

Malayalam Poem: ഏകാകി (aekaki)

നക്ഷത്രങ്ങള്‍ മറന്നുപോയ ഈ രാത്രിയില്‍ ‍

അവസാനത്തെ മിന്നാമിനുങ്ങും പറന്നുപോയി

കാര്‍മേഘം മൂടിയ എന്‍റെ മനസ്സില്‍   

 പുതുമഴയായി ഒരു സ്വപ്നമെങ്കിലും വരുമോ?

-

ശിശിരത്തില്‍‍ ഇലകൊഴിഞ്ഞു നഗ്നമാക്കിയ ആ മരത്തില്‍

ഏകയായി പാടാന്‍‍ മറന്ന് ആരെയോ കാത്തിരിക്കുന്ന

കുയിലിന്‍റെ ഗദ്ഗദം മാത്രം എന്‍റെ കാതുകളില്‍‍ മുഴങ്ങുന്നു

-

നിസ്സംഗമായി ഒഴുകുന്ന ഈ കുഞ്ഞരുവിയില്‍    

എന്‍റെ കണ്ണീരും ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കൊപ്പം ഇരുട്ടിലൂടെ ഒഴുകുന്നു

-

വിജനമായ ഈ പൂന്തോപ്പില്‍ വിടരാന്‍ വെമ്പുന്ന മുല്ലമോട്ടുകളില്‍‍

ഞാന്‍ എന്‍റെ മുഖം ചേര്‍ത്ത് പിടിക്കട്ടെ

അത് വിരിയുന്ന ആ നിമിഷം ..

ഞാന്‍ അതിന്‍റെ  സുഗന്ധം  ആവഹിചെടുക്കും   

പ്രഭാതത്തിന്‍റെ കിരണങ്ങളെ ആ ഇലകളിലെ മഞ്ഞുത്തുള്ളികള്‍‍ മഴവില്ലായി

എന്‍റെ മനസ്സില്‍‍‍ വിരിയിക്കട്ടെ

---------------------------------------

 Translated   to  Hindi by Prof (Dr. Thomas Mukalayil)

इस रात में जिसे तारे भी भूला बैठा है आकरी जुगनू भी उड़ चला है

काले काले बाधालों से घिरे मेरे दिल मैं सपना एक आएगा पहली बारिश के रूप में

जाड़े में पते चद्दे  नंगे पेड़ के डाली  पे अकेली बैठी कोयल गाना भूली 

किसी की बात  जोहती रहती है  अपनी  uski गदगद भाव मेरे कानों में गूंजती है

इस चरनी में जो निसंग हो कर बहती ही रहती है  यादो की साथ मेरे आसू भी बैठे रहते है

इस सुनसान फुलवारी में गिलने को उदावली चमेली की कालियों के साथ उपने चेहरे को

 लगालू ज्यों ही वे घिली में उनकी सुवास को सून्गा कर आत्मसंस्कार कर लूँगा

 उषा की किरणों उसके पतों पर पड़ी  तुषार बिन्दुवों से मिल कर

 इन्द्र धनुष बन कर मेरे मन में  खिल उड़े

..

Me & My Writings

When the life woven in streaks of dreamscraft patterns blending colors for tomorrow,my memories from the past meltsalong with the mist, past my faded vision.

My thoughts, like the waves that erase foot printsnever stop caressing my mind, to hold the bloom for ever.My heart, like the reflections on dew dropsnever stop following light, kindling the flare within

Like a lone child building the castle on the shorefar from the tide and the lingering wind,hoping the night will drop its jewels overI sit waiting in the shade left by the wise.

Malayalam Poem: ഇന്നലെ കണ്ട സ്വപ്നം (Innale Kanda Swapnam)

ഇന്നലെ കണ്ട സ്വപ്നം ഇനിയും ആവര്‍ത്തിക്കുമോ?
മുന്നാലെ പോയവര്‍ വഴിവിളക്കണക്കുമോ?
റാന്തല്‍ വെളിച്ചം പൂന്തിങ്കളിന് അല്‍പായുസാകുമോ?
വിടരുന്ന പൂവിന്‌ ശലഭങ്ങള്‍ ശല്യമാകുമോ? -----

കാലം സമയാശ്വത്തിലെ യാത്രയില്‍ ദുരിതത്തിന്‍ വിത്തുവിതച്ചു അത്യാഗ്രഹത്തിന്‍ പേമാരിയില്‍ അവ വളര്‍ന്നുയര്‍ന്നു
സത്യത്തിനു തിമിരമുള്ളോര്‍ ഭലങ്ങള്‍ കൊയിതെടുക്കുന്നു
കച്ചവടക്കണ്ണുമായി പാഞ്ഞടുക്കുന്നു ചൂഷകര്‍


 പകല്‍ വെളിച്ചത്തില്‍ മുടന്തി യാചിച്ചവന്‍, ഇരുട്ടില്‍ കോമരം തുള്ളുന്നു
 ഭീതിയുടെ കൊടുംകാറ്റില്‍ തണല്‍മരങ്ങള്‍ കടപുഴകുന്നു


അധികാര കസേരതന്‍ നിഴലിനും ചുടുചോര തന്‍ ഗന്ധം
നീതി തന്‍ തുലാസില്‍ തുലാഭാരം നടത്തുന്നു ന്യായാധിപര്‍ -

 മാറ്റത്തിന്‍ കുപ്പായമണിഞ്ഞ ജ്ഞാനികള്‍ ചെകുത്താന് കിരീടം വയ്ക്കുന്നു ശീലാവതി ചമഞ്ഞവര്‍ അഗ്നിശുദ്ധി വരുത്തി സീതയെ കാട്ടിലേയ്ക്കയക്കുന്നു -

 പാഞ്ചാലി സ്വയം വിവസ്ത്രയായി, പാണ്ഡവര്‍ കൈകോട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു ചക്രവ്യുഹത്തില്‍ അകപ്പെട്ട അഭിമന്ന്യു കൌരവരോട് മാപ്പ് ചോദിക്കുന്നു


ദേവാലയങ്ങളില്‍ മെഴുതിരി കത്തിച്ചു കീര്‍ത്തനം പാടുന്നു യുദാസിന്‌
വിളറി പിടിച്ച നായകള്‍ നാണത്താല്‍ മൌനം ഭജിക്കുന്നു


നാളത്തെ സ്വപ്നം പുത്തനാകട്ടെ
മുന്നാലെ പോയവര്‍ വഴി വിളക്കാകട്ടെ
റാന്തല്‍ വെളിച്ചം പൂന്തിങ്കളിന് പകിട്ടേകട്ടെ
വിടരുന്ന പൂവിന്‌ ശലഭങ്ങള്‍ കൂട്ടായിടട്ടെ

Malayalam Story - മറുകന്‍ (Marukan- Man with the mole)

മറുകന്‍ (Winner of Readers Choice Award for Best Story, Sruthilayam.net, 2012)

                                                           (Expect the English translation  of the story in the future)

കൃഷ്ണകുമാര്‍ അതിസമര്‍ത്ഥനും പ്രശസ്തനും ആകുമെന്ന് അവന്‍റെ അച്ഛന്‍ അച്ചുതന്‍ നായര്‍ക്ക്‌ ഉറപ്പായിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ ജനിച്ചപ്പോള്‍, കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ മുതുകില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന പപ്പടത്തിന്‍റെ വലിപ്പമുള്ള ആ കറുത്ത മറുക് കണ്ട്‌ വയറ്റാട്ടി പറൂമ്മ ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചപ്പോള്‍, മോഹാലസ്യപ്പെട്ട ഭാര്യ ശാരദാമ്മയെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ അയാള്‍ ചിരിച്ചുകെണ്ടിരുന്നത് എന്തിനാണ്?

ഭാര്യയുടെയും സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്‍റെയും ദൈനംദിന കാര്യങ്ങളില്‍ താന്‍ ഇടപെട്ടാലും ഇല്ലെങ്കിലും, വിധിയും, മുന്‍ജന്മസുകൃതവും, പൂര്‍വികരുടെ സല്‍കര്‍മ്മങ്ങളുടെ ഫലത്താലും എല്ലാം ശുഭകരമായിത്തീരുമെന്ന് നാട്ടുകാര്‍ക്ക് ഏറെ പ്രിയങ്കരനായ അച്ചുവേട്ടനറിയാമായിരുന്നു. തന്‍റെ മകന്‍ മഹാനാകുമെന്ന് ഉറപ്പിക്കാന്‍ വന്ന കണിയാന്‍ ഗോവിന്ദപ്പണിക്കര്‍ ജാതകം മുഴുമിക്കാതെ, അവസാനത്തെ രണ്ടു താളുകള്‍ ബാക്കി വച്ച് കസാലയില്‍ നിന്നു വീണ് പക്ഷപാതം പിടിപെട്ട്‌ കിടപ്പിലായത്‌ കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ ജാതകം കുറിക്കുന്നതിനിടയിലാണെങ്കിലും, അത് ഗോവിന്ദപ്പണിക്കരുടെ ജാതകദോഷം കൊണ്ടാണെന്ന് അച്യുതന്‍ നായര്‍ സ്വയം വിശ്വസിക്കുകയും മറ്റുള്ളവരെ വിശ്വസിപ്പികുകയും ചെയ് തു.

ആയിരം വര്‍ഷത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ മാത്രം സംഭവിക്കുന്ന അസുലഭ നവഗ്രഹ നക്ഷത്ര സംയോജന മുഹൂര്‍ത്തത്തില്‍ പുത്രന്‍ ജനിച്ച അച്യുതന്‍ നായര്‍, ആ മഹാഭാഗ്യതിന്‍റെ ചിഹ്നമായ ആ വലിയ മറുക് നോക്കി മണിക്കൂറുകളോളം ഇരുന്ന് ചിരിച്ചു. കൃഷ്ണകുമാറിനെ സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ വന്ന സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും അച്ചുവേട്ടന്‍റെ കൂടെയിരുന്ന് ചിരിച്ചു. ഒരു പക്ഷെ ആ ചിരി കേട്ടിട്ടായിരിക്കും കൃഷ്ണകുമാര്‍ ഒരിക്കലും കരയാതിരുന്നത്. ജനിച്ച നിമിഷം മൂന്ന് തവണ കരഞ്ഞതല്ലാതെ അവന്‍ കരയുന്നത് പിന്നീട്‌ ആരും കണ്ടിട്ടില്ല. കൃഷ്ണകുമാര്‍ അവന്‍റെ അച്ഛനെ പോലെ ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു, ജീവിതത്തെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നേരിടാന്‍ ഒരുമ്പിടുന്ന ഒരു സമര്‍ത്ഥനായ നവജാത ശിശുവിനെ പോലെ.

ഓരോ ദിവസം കഴിയും തോറും കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ മറുക് വലുതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ആ മറുക് വാല്‍മാക്രിയുടെ രൂപത്തിലേയ്ക്ക് രൂപാന്തരം പ്രാപിക്കുന്നത് ആരും കാര്യമായി എടുത്തില്ല. അതിന്‍റെ വാല്‍ അവന്‍റെ ആസനം ലക്ഷ്യമാക്കി ഒരു അമ്പ് പോലെ സാവധാനം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവന്‍റെ വെളുത്ത ശരീരത്തിലെ കറുത്ത മറുക് ശരീരം മൊത്തം പടര്‍ന്ന്, കൃഷ്ണകുമാര്‍ മറുകിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ ജീവിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യനായിതീരുമെന്നു വായനശാലയില്‍ ഇരുന്ന് നാട്ടിലെ പ്രധാന ബുദ്ധിജീവികളും നിരീക്ഷകരും പ്രവചിച്ചു. അവനെ കാണാന്‍ വന്ന കുട്ടികള്‍ വാല്‍മാക്രി എന്ന് അവനെ വിളിച്ചെങ്കിലും മറുകന്‍ എന്നാണ് പിന്നീട്‌ അവന്‍ അറിയപ്പെട്ടത്.

കൃഷ്ണകുമാര്‍ ജനിച്ച് അമ്പത് ദിവസം തികയുന്ന ദിവസം അച്ചുവേട്ടന്‍ അവന്‍റെ മറുക് നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ ഹൃദയം പൊട്ടി മരിച്ചു. ഒരു പക്ഷെ ആ ഹൃദയത്തിനു താങ്ങാവുന്നതിലുമധികം സന്തോഷം അതില്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കണം. അച്ഛന്‍റെ ചിരി ആ വീട്ടില്‍ പിന്നീട് മുഴങ്ങിയില്ലെങ്കിലും, കൃഷ്ണകുമാര്‍പഴയപടി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

 ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ജീവിച്ച കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ കാലം തീരെ തിരക്ക് കാണിക്കാതെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. സ്കൂളില്‍ അവന്‍റെ മറുകിനെപ്പറ്റി അറിയാവുന്നവരും അറിയാത്തവരും അവനെ 'മറുകാ' എന്നു വിളിച്ചു. കൃഷ്ണകുമാര്‍ എന്ന പേര് സ്കൂളിലെ രജിസ്റ്റര്‍ ബുക്കില്‍ മാത്രം ഒതുങ്ങിക്കൂടി. കഴുത്തിന്‌ വട്ടം കുറഞ്ഞ ബനിയനും അതിന്‍റെ മുകളില്‍ കട്ടിയുള്ള കോട്ടന്‍ ഷര്‍ട്ടും ധരിച്ച് ആരും കാണാതെ അവന്‍ അവന്‍റെ മറുക് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചു. ഭൂതം മറ്റാരുടെയോ നിധി കാക്കുന്നതുപോലെ. അവന്‍റെ പിന്നിലെ സീറ്റില്‍ ഇരിക്കാന്‍ ആണ്‍കുട്ടികളും പെണ്‍കുട്ടികളും മത്സരിച്ചു. എണീക്കുമ്പോഴും കുനിയുമ്പോഴും പൊങ്ങിയിരിക്കുന്ന ഷര്‍ട്ടിന്‍റെ ഇടയിലൂടെ അവന്‍റെ മറുക് കാണാന്‍ അവര്‍ ക്ഷമയോടെ കാത്തിരുന്നു.

കൃഷ്ണകുമാറിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവന്‍റെ പുറത്തെ മറുകിനെക്കാള്‍ അധികം, ഉള്ളില്‍ മുളച്ചു വടവൃക്ഷമായ അപകര്‍ഷതാബോധം അവന്‍റെ ആത്മവിശ്വാസത്തെ കാര്‍ന്നു തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ എന്തിനവന്‍ അവന്‍റെ പ്രാണനുതുല്ല്യം സ്നേഹിച്ച പെണ്ണിനോട് അവന്‍റെ പ്രേമം അറിയിക്കാന്‍ മടികാട്ടി? അമ്പലത്തിലും സ്കൂളിലും എല്ലായിടത്തും ഒന്നിച്ചുപോകുന്ന തന്‍റെ കളിക്കൂട്ടുകാരി ശാലിനി, അവളറിയാതെ ഗാഢമായി സ്നേഹിച്ച കൃഷ്ണകുമാറിന്, അവന്‍റെ സ്നേഹത്തിന്‍റെ തിരസ്കരണം താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. "എന്‍റെ മറുകിനെ അവള്‍ സ്വീകരിക്കുമോ അതോ വെറുക്കുമോ?" അവന്‍ സ്വയം ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ശാലിനി തന്‍റെ മറുക് കാണുവാന്‍ പലതവണ കെഞ്ചിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അത് കാണിക്കാനുള മനോധൈര്യം കൃഷ്ണകുമാറിന് ഇല്ലായിരുന്നു. തനിക്കവളെ നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്നുള്ള ചിന്ത അവനെ ഓരോ നിമിഷവും ഭയപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു. അവന്‍ അവളുടെ കൊഞ്ചലിനു മുന്നില്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഉള്ളിലെ സങ്കടങ്ങള്‍ പുറത്തു കാട്ടാന്‍ വയ്യാത്ത ഒരു പാവം മറുകനായി.

സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളിന്‍റെ മുന്നിലെ മേല്‍ക്കൂര പോയ ബസ്‌-സ്റ്റോപ്പിന്‍റെ മുന്നില്‍ പഴകിപ്പോളിഞ്ഞ K . S . R . T . C . ബസ്‌ സഡന്‍ ബ്രേക്ക് ഇട്ട് അക്ഷമയോടെ വന്നു നിന്നു. മനസ്സ് എവിടെയോ കളഞ്ഞു പോയ ഒരുവനെപ്പോലെ, ഓര്‍മകളുടെ കനത്ത ഇരുമ്പുചങ്ങലയിട്ട കാലുകളുമായി വളരെ സാവധാനം കൃഷ്ണകുമാര്‍ ബസില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി തുരുബെടുത്ത ബസ്‌-സ്റ്റോപ്പ് സൈനിന്‍റെ പോസ്റ്റില്‍ ഒരു നിമിഷം പിടിച്ചു നിന്നു. മൂന്നോ നാലോ നട്ടും ബോള്‍ട്ടും ഉപേക്ഷിച്ച് വഴിപോക്കരുടെയും നാട്ടുകാരുടെയും സ്വസ്ഥത കെടുത്തിക്കൊണ്ട് ബസ്‌ അതിന്‍റെ പ്രയാണം തുടര്‍ന്നു.

വഴി കുറുകെ കടക്കുന്നതിനിടെ കൃഷ്ണകുമാര്‍ സ്കൂളിലേയ്ക്കും കമ്മുണിസ്റ്റ്‌പച്ചകൊണ്ട് കാടുപിടിച്ച അതിന്‍റെ പരിസരത്തേയ്ക്കും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. "മൊത്തം പൊട്ടിപൊളിഞ്ഞു കാടുകയരിയിരിക്കുന്നു". അവന്‍റെ മുഖത്ത് നിഴലിച്ചത് നിര്‍വികാരതയോ അതോ പുച്ഛഭാവമാണോ എന്നു തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റില്ലായിരുന്നു. ചുറ്റിലുമുള്ള മരങ്ങളും കുറ്റിചെടികളും വളര്‍ന്നു വലുതായതിനാലാവണം സ്കൂളിന്‍റെ മുന്നിലെ മൈതാനം അവന് ചുരുങ്ങിപ്പോയതുപോലെ തോന്നി.

ഷേവ് ചെയിതിട്ട് രണ്ടു ദിവസമായതിനാലുള്ള അസ്വസ്ഥതയോ അതോ മനസ്സില്‍ ഇരമ്പുന്ന മഴക്കോളിന്‍റെ പ്രകമ്പനമോ? അവന്‍ ഇടയ്ക്കിടെ താടി തടവുകയും, ഇടത്തേ അണപ്പല്ലുകള്‍ അമര്‍ത്തി മുഖം ചൊറിയുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.
 "നീണ്ട പതിനാറു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം വീണ്ടും.... ഒരിക്കലും വരരുതെന്ന് കരുതിയ നാട്"
 ഒരു ദീര്‍ഘ നിശ്വാസം ഉതിര്‍ത്ത് സ്കൂളിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി അവന്‍ സാവധാനം നടന്നു. അവന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അവന്‍റെ അനുവാദമില്ലാതെ പൂര്‍വകാലത്തേയ്ക്ക് മടങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അത് ചിത്രങ്ങളായി അവന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ കാന്‍വാസില്‍ മാറിമറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

താന്‍ സ്കൂള്‍ വിട്ടോടിയ ആ ദിവസം. സ്വയം ഇയാംപാറ്റയെ പോലെ വെന്തുവെണ്ണീറായ ദിവസം. പിന്നീടെന്നും ഒരമര്‍ഷമായി മനസ്സിനെ നോവിച്ച ഗ്രാമം...

എല്ലാം നേടി, സ്വപ്നങ്ങളേക്കാളേറെ.. അതിലുമപ്പുറം. ഓരോ നിമിഷവും കുമിഞ്ഞുകൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സ്വത്ത്, പ്രശസ്തി. ദൈവത്തെപ്പോലെ തന്നെ കാണുന്ന മുമ്പേ നഗരത്തിലെ പ്രമാണിമാര്‍. നൂറു കണക്കിന് കമ്പനികളില്‍ പാര്‍ട്നെര്‍ഷിപ്‌. എന്‍റെ കൈപ്പുണ്യത്തില്‍ കോടീശ്വരന്മാരായ എത്ര എത്ര പേര്‍! എല്ലാം എനിക്ക് മുന്നില്‍, എന്‍റെ ഭാഗ്യമായി എന്‍റെ മറുകിന്‍റെ ശക്തിയെ കാണിച്ച ആ മീന്‍കാരി. കള്ളിമുണ്ടും ചുവന്ന ബ്ലൌസുമിട്ട്‌ മാറ് മറക്കാതെ എന്നും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മീന്‍ തരുന്ന ആ മീന്‍കാരി. പൂര്‍ത്തിയാക്കാത്ത തന്‍റെ ജാതകത്തിലെ എഴുതാത്ത താളുകളില്‍ നിറങ്ങളുള്ള സൌഭാഗ്യത്തിന്‍റെ അക്ഷരങ്ങള്‍ നിറച്ചവള്‍. എന്‍റെ വിജയത്തിന്‍റെ വഴികാട്ടി. ആദ്യമായി തന്‍റെ മറുകിന്‍റെ ഭാഗ്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ മിടുക്കി. അവള്‍ എവിടെയായിരിക്കും? തന്‍റെ തിരോധാനം ഏറെ നിരാശപ്പെടുത്തിയത് അവളെയായിരിക്കും. ഓര്‍മ്മകള്‍ തിങ്ങിക്കൂടിയ മനസ്സുമായി കൃഷ്ണകുമാര്‍ ഓരോന്നും ആലോചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

വളരെ യാദൃശ്ചികാമായിട്ടാണ് ശോഭ എന്ന മീന്‍കാരി കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കടന്നുവന്നത്. ശരിക്കും പറഞ്ഞാല്‍, കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ സംഭവബഹുലമായ ഇതുവരെയുള്ള ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞുനോകുമ്പോള്‍ ശോഭയുടെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കൃഷ്ണകുമാര്‍ വന്നു പെട്ടത് എന്നുപറയുന്നതാവും ശരി.

മഞ്ഞുതുള്ളിയും മഴക്കാറും മറന്നു പോയ ഒരു വേനല്‍ പ്രഭാതത്തില്‍, അലിയാതവശേഷിക്കുന്ന നാലഞ്ച് ഐസ് കഷണങ്ങള്‍ മാത്രം ബാക്കിയുള്ള മീന്‍ കൊട്ടയുമായി ബ്രേക്ക്‌ ഡൌണ്‍ ആയ ബസ്സില്‍നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ശോഭയുടെ മനസ്സില്‍ കത്തിക്കയറാന്‍ നില്‍ക്കുന്ന സൂര്യനെക്കാള്‍ ആധിയും ചൂടുമായിരുന്നു.
 "നൂറ്റുക്ക്-പത്ത് വട്ടിപ്പലിശക്കെടുത്ത മീനാ... പലിശയും കൂട്ടുപലിശയും കൂടി ഇപ്പൊ എത്ര ആയി എന്തോ? കണ്ണിച്ചോരയില്ലാത്ത പലിശ ദിവാകരന്‍, അവന്‍റെ ഒരു നോട്ടം.. തള്ളിയ പല്ലുമായി ഇളിച്ചുനില്കുന്ന കഴുകന്‍.. ""
ദേഷ്യത്തില്‍ അവള്‍ നിലത്ത് വലത്ത് കാലുകൊണ്ട്‌ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി.
 "ആ തെണ്ടികളോട് അഞ്ചാറ് ഐസൂടെ ഇടാന്‍ പറഞ്ഞതാ.."
ദേഷ്യത്തോടെ അവള്‍ മാറത്തുകിടന്ന തോര്‍ത്ത്‌ ചുരുട്ടി ചുമ്മാടാക്കി ജീവിതഭാരം താങ്ങാന്‍ കെല്‍പ്പില്ലാത്ത തലയില്‍ മീന്‍കൊട്ട വച്ച് ആദ്യം കണ്ട വീട്ടിലേയ്ക്ക് കയറി.
"ചാച്ചീ.. മീം.. വേണ്ടേ നല്ല പെടക്കണ മീനാ.."
കീറിയ ട്രൌസര്‍ ഇട്ട് ഉന്തിയ വയറും, നെഞ്ചുംകൂടില്‍ ഒരു തരി ദശ പോലും ഇല്ലാത്ത പയ്യന്‍ വന്ന പാടേ
 "ഞാന്‍ അമ്മോട് ചോദിക്കട്ടെ..." അവന്‍ അകത്തോട്ടു തിരിഞ്ഞു.
"ആയിയ്യോ ന്‍റെ..അമ്മോ .. ചെറകന്‍റെ മുതുകത്തൊരു മുഴുത്ത 'തെരണ്ടി'....." അവളുടെ അലര്‍ച്ച കേട്ട് അവന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി ശോഭ ആകെപ്പാടെ ഒന്ന് പരുമ്മി, ഒരു ചമ്മിയ ചിരി. അവന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ നനവിന്‍റെ തിളക്കം കണ്ടു.
അവന്‍ ചിരിച്ചൂ…
അവളും ചിരിച്ചൂ..
അവന്‍ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അവളും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. അവനും അവളും ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ കൊട്ടയിലെ അവസാന ഐസ്-ഉം വെള്ളത്തുള്ളികളായി ഒരു ചത്ത മീനിന്‍റെ തുറന്ന ചെകിളയിലെയിക്ക് കയറി അപ്പ്രത്യക്ഷമായി. മീന്‍ വാങ്ങി പൈസ കൊടുക്കുമ്പോഴും അവനും അവളും പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഭാരിച്ച കൊട്ട തലയില്‍ വയ്ക്കാന്‍ സഹായിച്ച്, ചന്തിയും കുലുക്കി പോകുന്ന അവളെ അവന്‍ നോക്കി നിന്നു.
"തെരണ്ടി പുറത്തുള്ള ചെക്കന്‍ എന്‍റെ ഭാഗ്യമാ" അവള്‍ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു.
"അവന്‍റെ അടുത്തുന്നു കച്ചവടം തുടങ്ങിയാ തിരിഞ്ഞ് നോക്കേണ്ട പിന്നെ, പത്ത്‌ നൂറാവും, നൂറ് അഞ്ഞൂറാവും"
അവളെന്നും പ്രഭാതങ്ങളില്‍ അവന്‍റെ സന്ദര്‍ശകയായി. അവള്‍ അവനെയും അവന്‍റെ പുറത്തെ തിരണ്ടി പോലുള്ള മാറുകിനെയും ആദരിക്കുകയും പുകഴ്ത്തുകയും ചെയിതുകൊണ്ടിരുന്നു. മറുകിനെയും തന്നെയും സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളെ ലഭിച്ചതില്‍ അവന്‍ ഏറെ സന്തോഷിച്ചു. അതോര്‍ത്തവന്‍ സദാ സമയവും ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ചില രാത്രികളില്‍ ചിരി നിറുത്തനാവാതെ ഉറക്കമിളച്ചവന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

തന്‍റെ പഴയ സ്കൂളിന്‍റെ ഓര്‍മകളുടെ തണലില്‍ സ്കൂള്‍ ഗ്രൌണ്ടിന്‍റെ അരികിലൂടെ കൃഷ്ണകുമാര്‍ നടന്നു. കാറ്റില്‍ മൂളുന്ന ചൂള മരത്തിന്‍റെ ചുവട്ടില്‍ അവന്‍ ഒരുനിമിഷം നിന്നു. അതിന്‍റെ പരുത്ത പ്രതലത്തില്‍ അവന്‍ തലോടി. “വിദേശത്തുനിന്നും ഏതോ സായിപ്പ് കൊണ്ടുവന്നു നട്ട ഈ മരത്തിന് ഒരു നൂറ് വര്‍ഷമെങ്കിലും പ്രായം കാണാനാതിരിക്കില്ല”. അതിന്‍റെ തൊലിയിലെ വിടവിലൂടെ അവന്‍ കണ്ണുകള്‍ അടച്ച് വിരലുകള്‍ ഓടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എല്ലാം മറന്ന് ആ മരവുമായി എന്തക്കെയോ അവന്‍റെ വിരലുകള്‍ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. അവന്‍ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നു... ഒരു ട്രാന്‍സെന്ടന്റ്റല്‍ മെടിറ്റേഷന്‍ കഴിഞ്ഞ പ്രതീതി. ചൂള മരത്തിന്‍റെ പരുക്കനും, മൂര്‍ച്ചയുള്ള അരികുകളും ഉള്ള ഒരു കായ നിലത്തുനിന്നും കൃഷ്ണകുമാര്‍ തന്‍റെ കൈവെള്ളയില്‍ വച്ച് ശക്തമായി അമര്‍ത്തി. അവന്‍റെ കൈവിരലിലും കൈവെള്ളയിലും ചോര പോടിയുന്നതിനു മുന്‍പ് കൈകള്‍ തുറന്നു..
 "ഹാ.. ഈ വേദനക്ക് എന്ത് സുഖം"
ആ വേദന അവനെന്നും ഒരു അനുഭൂതിയായിരുന്നു. അവന്‍ യാന്ത്രികമായി രണ്ടു കായകള്‍ നിലത്തു നിന്നും കുനിഞ്ഞെടുത്ത് അവന്‍റെ പാന്‍റ്സി-ന്‍റെ പോക്കറ്റില്‍ നിക്ഷേപിച്ച് മുന്നോട്ടു നടന്നു. പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞു കിടന്ന മതില്‍ക്കെട്ടിന്‍റെ മുകളിലൂടെ അവന്‍ ബാലന്‍സ് പിടിച്ചു നടന്നു. പൊടുന്നനെ ഒരു വെട്ടുകല്ല് ഇളകി അവന്‍ ബാലന്‍സ് തെറ്റി താഴെ...
 "ഓ ... ആരും കണ്ടില്ല, എന്ത് രസം .... എല്ലാം മറന്ന് ഇങ്ങിനെ നടക്കാന്‍" "

മൈതാനത്തിന്‍റെ പടിഞ്ഞാറെ വശത്ത് പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഷെഡിന്‍റെ അരികില്‍ നില്ക്കുന്ന വാകമരം അവന്‍ അകലെ നിന്നും നോക്കി.
"ഹായി എന്ത് ഭംഗി!"
ഇലകള്‍ മൂടി പൂക്കള്‍ നിറഞ്ഞ ആ മരം ഒരു ചുവന്ന കുട അവനായി തുറന്ന് വച്ചിരിക്കുന്നതായി അവനു തോന്നി. ദ്രുത ഗതിയില്‍ കൃഷ്ണകുമാര്‍ അതിന്‍റെ ചുവട്ടിലേയ്ക്ക് നടന്നു. കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ സൂര്യനെ മറച്ചു വച്ചിരുന്നെങ്കിലും; "നല്ല ഉഷ്ണം, ഇടിവെട്ടിയുള്ള മഴക്കുള്ള പുറപ്പാടാണന്നു തോന്നുന്നു അവന്‍ കഴുത്തിനോട്‌ ചേര്‍ന്നുള്ള ബട്ടന്‍സ് ഊരിയിട്ടു. ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് നോക്കി, ആ പഴയ ശീലം പെട്ടന്ന് മാറുകയില്ലല്ലോ? ""
"ചെറിയ ഒരു കാറ്റ് വീശിയിരുന്നെങ്കില്‍"........"  അവന്‍ ആശിച്ചു.
താനേറെ സ്നേഹിച്ച ഈ മരവും ഇതിന്‍റെ തണലും... പിന്നെ അതിലേറെ വെറുത്ത ഈ സ്ഥലം. ഒരിക്കലും അവന്‍റെ മനസ്സിനെ മനസ്സിലാക്കത്തതിലുള്ള കുറ്റബോധമാണോ? അവന്‍റെ വേദനിക്കുന്ന ഓര്‍മകള്‍ക്ക് ആശ്വാസം പകരാനെന്നോണം അവന്‍റെ മനസിനെ കുളിര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആ മരം അവന്‌ മാത്രമായി ചെംചാമരം വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

കൃഷ്ണകുമാറിന്‍റെ ഓര്‍മകളിലെ ഏറ്റവും വെറുക്കപ്പെട്ട നിമിഷങ്ങള്‍ക്ക് സാക്ഷിയായി നിന്ന ഈ മരം. തന്‍റെ സങ്കടങ്ങള്‍ കണ്ണീരാവാന്‍ കൊതിച്ച ആ നിമിഷങ്ങള്‍... നൊമ്പരങ്ങള്‍ ചിരിയായി വന്നപ്പോള്‍ ആരും ആ ദുഖം കണ്ടില്ല. ലോകം മുഴുവനും തനിക്കെതിരെ ഒന്നായി.. തനിക്കു സ്വന്തം താന്‍ മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്നറിഞ്ഞ ആ നിമിഷങ്ങള്‍..

പതിനാറു വര്‍ഷങ്ങള്‍ മുമ്പുള്ള സ്പോര്‍ട്സ് ഡേ. അന്നും ഈ മരത്തിന്‍റെ ഇലകള്‍ ചുവന്ന പൂക്കള്‍കൊണ്ട് മൂടിയിരുന്നു. സ്കൂള്‍ ഗ്രൗണ്ടില്‍ ആയിരം മീറ്റര്‍ ഓട്ടം കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന തന്നെ അര്‍ദ്ധനഗ്നനാക്കി ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിലൂടെ ഗ്രൌണ്ടിലേയ്ക്ക് ഓടിച്ചുവിട്ട കിരാതന്മാര്‍, “മറുകന്‍.. മറുകന്‍..” എന്ന ആര്‍പ്പുവിളിക്കിടയില്‍ ഒന്നേ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയുള്ളൂ. തനിക്കായി സഹതപിക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിച്ചവള്‍.... ശാലിനി.... അവളും....., അവളുടെ ആര്‍ത്തു ചിരിക്കുന്ന മുഖം! ഒരു നിമിഷം പൊട്ടിക്കരയാന്‍ കഴിയാതെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്... നഗ്നമായ മറുക് മറക്കാന്‍ ആവാതെ പൂര്‍ണ നഗ്നനെപ്പോലുള്ള ആ ഓട്ടം... നിറുത്താതെയുള്ള ആ ഓട്ടം. എത്ര എത്ര ദേശങ്ങള്‍, മുഖങ്ങള്‍. അവസാനം തന്‍റെ രക്ഷക്കായി,
 “എനിക്കായി ദൈവം തുറന്ന വാതില്‍... എന്നെ ഞാനാക്കിയ മുംബായ് നഗരം..” തന്‍റെ കഴിവുകള്‍ അറിയാതെ... തന്നെ സ്നേഹിക്കുകയും സഹായിക്കുകയും ചെയ്ത നല്ല മനുഷ്യര്‍ നിറഞ്ഞ നാട്. ചേരിയിലെ ചോരുന്ന ടാര്‍പോളിന്‍റെ കീഴില്‍ തല ചായിക്കാന്‍ ഇടം നല്‍കിയ ഉന്തുവണ്ടിയുമായി രാപ്പകല്‍ അദ്ധ്വാനിച്ചു ജീവിതം തള്ളി നീക്കിയ ബീഹാറി പവന്‍കുമാര്‍, വിശപ്പിനേയും വിധിയേയും തോല്‍പ്പിക്കാന്‍ എന്നും കൂടെ നിന്ന ടാക്സി ഡ്രൈവര്‍ രാംലാല്‍. അങ്ങിനെ കുറെ നല്ല മനുഷ്യര്‍. അവരുടെ ആനന്ദം, തന്‍റെ മറുകിന്‍റെ ഭാഗ്യത്തില്‍ സ്വപ്ന സൗഭാഗ്യങ്ങള്‍ നേടുമ്പോള്‍... ആനന്ദ നിര്‍വൃതിയില്‍ കണ്ടാസ്വദിക്കുമ്പോള്‍.. എല്ലാം മറന്ന് ചിരിച്ച ദിനങ്ങള്‍. അടിവെച്ചടിവച്ചായിരുന്നു പിന്നീട് ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്ക് പറന്നുയര്‍ന്നത് പേരും പെരുമയും നാള്‍ക്കുനാള്‍ വര്‍ധിച്ചു. മറുകുള്ള മറുകന്‍ കണ്‍കണ്ട ദൈവമായി മാറി. പാദങ്ങളില്‍ വീണു നമസ്കരിക്കുന്ന കോടീശ്വരന്മാരും സിനിമാ താരങ്ങളും. ബാലറ്റ് പെട്ടിയില്‍ ആദ്യ വോട്ട് തന്‍റെയെന്നുറപ്പിക്കാന്‍ പണക്കിഴികളുമായി വരുന്ന രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍. കൈയ്യില്‍ നിന്നും ഒരു രൂപ നാണയത്തൊട്ടു വാങ്ങി കച്ചവടം ആരംഭിക്കാന്‍ കോടികളുടെ പ്രതിഫലം തരുന്ന വജ്ര വ്യാപാരികള്‍. തന്‍റെ കൈകള്‍ സ്പര്‍ശിച്ച നാണയത്തുട്ടുകളില്‍ തുടങ്ങി തഴച്ചു വളര്‍ന്ന എത്ര മള്‍ട്ടി-നാഷണല്‍ കമ്പനികള്‍. ഈ ആസ്തികള്‍ കുമിഞ്ഞു കൂടുമ്പോഴും, ജനങ്ങള്‍ അവനെ അമാനുഷനായി കാണുമ്പഴും അവനറിയാതെ തന്നെ അവന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഒരു ശൂന്യതയുടെ കുമിള വളര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ ഓര്‍മകളുടെ കുറ്റബോധം പേറിയ ആ വാകമരം അതിന്‍റെ കമ്പുകള്‍ കാറ്റില്‍ ചായിച്ച്‌ അവനെ തലോടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നിലത്തു കിടന്ന ഒരു വാകപ്പൂമോട്ട് കൈയ്യിലെടുത്ത് അവന്‍ ചരലും മെറ്റില്‍ ചീളുകളും നിറഞ്ഞ പാതയിലൂടെ സ്കൂളിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. സ്കൂളിലേയ്ക്ക് പന്ത്രണ്ടു പടവുകള്‍.. അവന്‍ ഓരോ പടവിലും ഒരു നിമിഷം നിന്നു, ഓര്‍മ്മകളുടെ പുസ്തകത്തില്‍ മറന്നുവച്ച മയില്‍ പീലിക്കായി തേടുന്നതു പോലെ. നാലാമത്തെ പടവില്‍ അവന്‍ അറിയാതെ ഇരുന്നു. സ്കൂള്‍ വിട്ടു വരുമ്പോള്‍ എന്നും അവള്‍ക്കായി കാത്തിരുന്ന ആ പടവില്‍. അവന്‍ അവന്‍റെ കൈയിലെ വാകമൊട്ട് തുറന്ന് അതില്‍ നിന്നും രണ്ട് കേസര നാരുകള്‍ സൂക്ഷിച്ച് അടര്‍ത്തിയെടുത്തു. ഇടതുകൈയ്യില്‍ അവനും വലതുകൈയ്യില്‍ അവന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ എന്നും സ്നേഹിച്ച് താലോലിച്ചു സൂക്ഷിച്ച അവന്‍റെ ശാലിനിക്ക് നല്‍കാന്‍.

അവന്‍ ആ പടവുകളില്‍ ചാഞ്ഞു കിടന്നു. കൈയ്യില്‍ വാകപ്പൂവിന്‍റെ കേസരങ്ങളും മനസ്സ് നിറയെ അവളുടെ ഓര്‍മകളുമായി. മുകളില്‍ ഉരുണ്ടു കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്ന മാനത്തെയ്ക്ക് അവന്‍ നോക്കിയിരുന്നു. ഒരു പറ്റം വെളിരുകള്‍ എവിടെയോ പറന്നെത്താന്‍ തിടുക്കത്തില്‍ പായുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഓരോ നിമിഷവും മേഘങ്ങള്‍ അതിന്‍റെ രൂപങ്ങള്‍ മാറ്റികൊണ്ടിരുന്നു, അവ എന്തോ അവനോട്‌ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ അവന്‌ തോന്നി. കൃഷ്ണകുമാര്‍ നിര്‍വികാരനായി ആ മേഘങ്ങളേ നോക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എല്ലാം മറന്നുകൊണ്ട് ചിരിക്കുന്ന അവന്‌, അങ്ങകലെ അവനായി വിതുമ്പാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന കാര്‍മേഘങ്ങളുടെ ഏങ്ങലടി കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു. അടങ്ങാനാവാത്ത ആവേശത്തില്‍ ആ വിതുമ്പല്‍ കണ്ണീരായി അവനെയും അവന്‍റെ മനസ്സിനെയും കുതിര്‍ത്തു പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. കണ്ണീരിന്‍റെ ചുവയുള്ള ആ മഴത്തുള്ളികളില്‍ അവനും അവന്‍റെ മറുകും അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ്‌ ഇല്ലതായികൊണ്ടിരുന്നു.